មនុស្សក្នុងលោក មានច្រើនគរគោក តែមិនដូចគ្នា
ខ្លះរូបអាក្រក់ ខ្លះល្អសោភា ខ្លះមានរោគា
ខ្លះសុខសប្បាយ ។
ខ្លះក្រទ្រព្យធន ខ្លះមានពេកពន់ ប្រាក់មិនខ្វះចាយ
ចំណីចំណុក ទាំងយប់ទាំងថ្ងៃ ឯងរកតែបាយ
ស៊ីឆ្អែតមិនបាន ។
គេសក្ដិធំខ្ពស់ ឯងសោតអប្បយស ថោកដូចតិរច្ចាន
ត្រកូលក៏ទាប គេមិនរាប់អាន ឯគេថ្កើនថ្កាន
ត្រកូលគេខ្ពស់ ។
ហេតុមកពីអ្វី នរណាលកលៃ បែងចែកមនុស្ស
ឪ្យល្អអាក្រក់ ឪ្យមានទាបខ្ពស់ មានយសអប្បយស
ខុសគ្នាយ៉ាងនេះ ។
សុភមាណព ទាំងថ្ងៃទាំងយប់ គន់គិតត្រិះរិះ
រាវរកចម្លើយ បញ្ហាអស់នេះ ប្រឹងអស់ចំណេះ
រកមិនឃើញសោះ ។
ទើបគាត់ចូលទៅ កាន់ទីគង់នៅ ព្រះពុទ្ធទ្រង់់យស
ជាវត្ដអារាម ជេតពនឈ្មោះ ល្បីល្បាយពីរោះ
សុះសព្វទិសា ។
ក្រាបបង្គំទូល ព្រះពុទ្ធកំពូល ក្នុងត្រៃលោកា
សូមទានព្រះអង្គ ទ្រង់ព្រះមេត្ដា ដោះអាថ៍ប្រស្នា
ដែលមានជាក់ស្ដែង។
ដោយសារហេតុអ្វី ខ្លះអាយុខ្លី ខ្លះអាយុវែង
អ្នកខ្លះរោគតិច ខ្លះច្រើនក្រៃលែង មិនដូចគេឯង
រាល់គ្នាឡើយណា ។
អ្នកខ្លះរូបល្អ សម្បុរគេ ស គួរឪ្យស្នេហា
ខ្លះរូបអាក្រក់ មិនគួរប្រាថ្នា ជួននឹងនរណា
គេមិនចង់ជិត ។
ខ្លះយសសក្ដិធំ អ្នកផងនិយម ទាក់ទងជិតស្និទ្ធ
អ្នកខ្លះសក្ដិតូច គ្មានគេនែបនិត្យ និងរកញាតិមិត្រ
ជួយផងក៏ក្រ ។
ខ្លះមានទ្រព្យច្រើន ចេះតែកបកើន សុទ្ធតែល្អៗ
អ្នកខ្លះទីទ័ល ខ្វះទាំងអង្ករ ហូបតែបបរ
ព្រោះអត់ប្រាក់ចាយ ។
ខ្លះត្រកូលខ្ពស់ កេរ្ដិ៍ក៍ពីរោះ ឮល្បីខ្ចរខ្ចាយ
ខ្លះត្រកូលទាប គួរឪ្យជិនណាយ គេគេចជៀសឆ្ងាយ
មិនចង់ទាក់ទង ។
(មិនបានចង់ទេនៅ ពាក់កណ្ដាលទៀត)